Superman, pexegos e moita soidade

Fai duas semans contabavos que estada leendo Jimmy Corrigan The smartest kid on earth, pois ben, xa rematei a sua lectura. E claro, ahora esperaredes que vos conte o meu parecer, pois non hai, se queredes ter unha opinión sobre esta obra leedea vos mesmos e sacade conclusiónsVale, vale, porei o meu parecer, pero non facervos moitas ilusions que xa sabedes que o meu pobre procesador non da para moito.
Para empezar, ainda non teño claro se esta banda deseñada gustoume ou non, diredes que decidir iso non pode ser moi dificil, si, non, non esta mal, está entretida.... pois ben eu ainda non o teño claro. De entrada non me disgustou e leina toda dun tirón, se ben a miña ignorancia impideume pillar certos simbolismos que aparecen na obra cada certo tempo.
Como poden ser as continuas referencias a Superman, ou as innumerables viñetas dedicadas aos paxaros ... que si ... que son referencias a ansia de libertade que sente Jimmy, que vive agobiado por unha nai extremadamente posesiva, pero ¿e os pexegos que? ehh ¿que simbolismo teñen os pexegos? porque saen por todalas partes e en todalas épocas.
Polo demais o tebeo é un berro desesperado a soidade que sente o noso protagonista, que quitando a sua posesiba nai, non ten a ninguén, nin amigos, nin veciños e ata os compañeiros de traballo escapan de él. Por se todo isto non fora suficiente é un inadaptado social, timido e calado que non sabe interactuar cos demais, que se viste con roupa desfasada o cal dalle un aspecto de ser moito mais maior do que é en realidade. Tamen e reseñable que quitando a aqueles que en realidade son importantes para a trama todo o elenco de secundarios que aparecen nesta obra sexan retratados físicamente sempre desde un angulo que impide verlle a cara, feito que por momentos antollaseme do mais desasogante, e mais ainda cando temos en conta que ese recurso usao tamen coa nai, a que nunca se lle ve a cara con claridade, quizais porque o nucleo desta historia xira entorno ó feito de coñecer o seu pai,que abandoounos sendo él cativo e do que do só tiña unha foto. Pai que por certo e´moito mais aberto co seu fillo, e o mesmo tempo moito mais hermético, (expicalo mellor seria destripar a metade da historia)
A todo o anteriormente dito sumadelle a imaxinación desatada de Jimmy que sempre irrumpe na realidade sen previo aviso, o relato que o seu avo fai dos seus recordos da expo de 1892, cousa que non teño moi claro a conto de que viña, anha narrativa novedosa que por momentos confude a aqueles que temos uns habitos de lectura xa feitos e unha presentación impresionante, eso sí, a sobrecuberta que trae esta db é recomendable leela termino da lectura da mesma e non antes como fixo un servidor. E xa esta esto é o que teño que decir, se algún de vos quere mais detalles que se pille Jimmy Corrigal el niño mas listo del mundo, ou no seu defecto que llo gorroné a un coñecido.
De todas formas se poñedos no google Jimmy Corrigan apareceranvos mais sesudas e estudiadas criticas ca deste pobre robot